چهلم اقاجون...

یادم نیست کجا خوندم خدا هر نعمتی میده حتما یه جوری از دماغ آدم درمیاره (مثال زولوبیا و جوش های صورت‌ ) ... این مثل دقیقا درباره من صدق کرد. از اول هفته شاد بودم که ۵ شنبه نبات نمیره. ۴ شنبه واسه اموات اس زدم که ما فردا واسه مراسم چهلم آقاجون میریم همدان.. شبش هستی افطاری میداد . فافا سمانه ساجده هدی و داراب خونمون بودن (زهرا و الهه مشهد بودن و شب قبلش به صرف سوسی تخم مرغ و کالباس اومدن خونمون افطاری)... یه عالمه غذا درست کرده بودیم( شنیسل مرغ - پاستای گوشت-سوسیس بندری- سالاد بلغاری) و شاد و سرخوش مشغول هره کره بودیم... 

شب که بابا اومد منو صدا کرد و گفت وکیل اموات زنگ زده گفته حق ندارید ۵ شنبه نبات رو ببرید... ضمنا من حق ندارم بدون اجازه ایشون نبات رو از شهر خارج کنم و این نص صریح قانونه... (حالا من باز میگم تو روح این قانون سگ برینه شما هی بگید تو بی ادبی ... )

بابا هم به وکیلمون زنگ زده بود و اون گفته بود سفر اگه به اضطرار پیش بیاد ایراد نداره اما تلاش کنید تو روز ملاقات اون نباشه... این مسئله چنان رید تو حال و احوالم که مفصل گریه کردم و کلا دیگه حالم خوب نشد. وقتی سمانه ازین پسره و حس و حال خودش میگفت دلم میخواست بزنم تو سرش که آخه الاغ مگه نمیبینی من خودم چه اوضاعی دارم. .به من چه هر گهی میخوای بخوری نوش جان... اینقدر حرفای سمانه رو اعصابم بود که ۱۲ شب خوابیدم و ازون ور هم ۳ بعد از ظهر خوابیدم که اصولا حرفش پیش نیاد( میدونم بی شعورم و اون مهمون ما بود اما بهونه آوردم که سرم درد میکنه و حالم خوب نیست... در صورتی که اونجای آدم چاخان)... کلا یه ثانیه منو گیر میاورد هی تو گوم پچ پچ میکرد و هستی هم هی غر میزد که زشته برید بشینید پیش هدی...  سمانه م نوفهمید که این کارش چقدر زشته ...سرتو درد نیارم چشم چپم افتاده به سمانه ... حس میکنم اون شب وقت دلداری دادن اون بود نه زر زدن درباره این پسره...

خلاصه که پنچ شنبه ظهر مامانم با داییم اینا رفت و من و بابا و هستی و نبات ساعت ۱۰ راه افتادیم... 

شبش خونه خاله اکرم (مامان هدی ) بودیم. فرداش رفتیم مسجد از مسجد دیگه نرفتم خونه آقاجون اومدم خونه خاله. قرار بود شنبه صبح راه بیفتیم که ناگهان مامان تصمیم گرفت نهار بریم خونه خاله اعظمم . من هم مفصل لجم گرفت که چرا مامانم برای همه ما باید تصمصم بگیره و به مدت نصف روز با مامانم سرسنگین بودم....( تصمیم داشتم یه غر حسابی به بابام بزنم که خییییییلی خوشحالم پیش نیومد و نزدم) 

۲ تا از خاله هام با ما اومدن تهران و یه سوژه دیگه واسه اعصاب خوردی واسم مهیاست. حوصله مهمون بازی و شلوغی رو بیشتر از ۲ روز ندارم. خاله ناهیدم اینقدر هوای بچه هاشو داره و اینقدر بالا پایینشون میکنه که دیگه حالم رو به هم میزنه و خاله اعظمم یه دختر داره به نام صهبا که خیلی اخلاق مزخرفی داره. واسه هرچیزی اینقدر گریه میکنه و داد میزنه تا خاله م رو راضی کنه به هدفش برسه... (دلم میخواد بدونم بچه خودم چه عنتری میشه اینقدر به این و اون غر میزنم....) 

این روزها لختی غر غرو شده م. سعی میکنم همه غرغرهام رو به خودم بزنم و خودم به خودم دلداری بدم تا رو اعصاب دیگران نباشم اما گاها هستی هم بی نصیب نمیمونه.... 

خودمم نمیدونم چه مرگمه... یعنی میدونم ... اما روم نمیشه به زبونش بیارم.......

یعنی خاک تو سرم که هرچی سخنرانی کنم تو باب روشنفکری و دموکراسی و پلورالیزم دینی ته تهش عقاید زهرماری جهان سومیم تو ذاتمه... تو رو خدا نصیحتم نکنین که ازین بابت خیلی از خودم کفریم...